Zo wil ik wel 150 worden!

We worden steeds ouder, is de indruk. De vooruitgang in de geneeskunde en misschien ook onze gezondere leefstijl stelt ons in staat onze levensduur te verlengen. “Een derde van de vrouwen en een vijfde van de mannen die nu 65 zijn, wordt 90 jaar of ouder. De eerste mens die 135 wordt, is nu al geboren.” zegt prof. dr. Rudi Westendorp, arts en hoogleraar interne geneeskunde aan de Universiteit Leiden. Wat een mooi vooruitzicht! Toch? …Of zien we die extra levensjaren eigenlijk helemaal niet zitten? Worden we enthousiast van ver boven de 100 worden? En onder welke voorwaarden dan? Ik loop rond op de Surplus beurs in Alphen aan den Rijn – dé beurs voor oudere levensgenieters – en stel een aantal mensen de vraag:

 

Hoe zou u wel 150 willen worden?

 

Meneer en mevrouw Onderstal:

“Eigen vervoer is héél belangrijk.” Mobiel blijven. Zelf ergens naartoe kunnen gaan. Niet afhankelijk zijn, maar zelfredzaam. En zeggenschap houden over je eigen leven. Zelf bepalen wanneer je opstaat en wanneer je gaat slapen. “Wij gaan elke dag vroeg naar bed en staan weer vroeg op. Dat leggen we onszelf op. Als je niet meer werkt of andere verplichtingen hebt, is het namelijk heel gemakkelijk om in je bed te blijven liggen. Dat willen wij niet,” zegt mevrouw Onderstal. “Wij willen actief blijven.”

Meneer Onderstal geniet ervan om te kaarten met vrienden, of op visite te gaan bij familie. Sociale contacten zijn heel belangrijk. Familie voor meneer nog wel meer dan vrienden en kennissen. Als je ouder wordt, wordt je sociale kring steeds kleiner. “Als je de deur niet uitkomt, zie je elkaar helemaal niet meer.” Mevrouw Onderstal is bijna elke dag op pad. “Ik ga vaak ergens naartoe waar meerdere mensen zijn. Dat vind ik leuker dan dat er mensen bij mij thuis komen. Buiten ontmoet je veel meer mensen.” Mevrouw Onderstal heeft inmiddels ook alle cursussen gedaan die er bestaan. “Dan kan ik later ook niet zeggen: had ik maar….”

Internet is volgens meneer en mevrouw Onderstal ook onmisbaar bij het ouder worden. En de financiën om gewoon te kunnen leven. De dagelijkse dingen kunnen kopen. Dus voldoende geld hebben voor eten, drinken en voorzieningen. Daarnaast natuurlijk gezondheid, maar dat is een breed begrip… Iemand in een rolstoel is in theorie misschien niet gezond, maar kan zich heel gezond en levenslustig voelen. En dat is uiteindelijk belangrijker volgens mevrouw Onderstal: je eigen houding in de situatie waarin je je begeeft.

 

Gretha (64), Lydia (74) en Riet (73):

“Ik wil best 150 worden,” geeft Gretha aan, “op voorwaarde dat mijn actieve leven wordt verlengd. Dus als ik dan ook vitaal genoeg ben om tot mijn 80^e of 90^e te werken. Niet als we, zoals nu, aftakelen vanaf ongeveer onze 70^e.” Als de jeugd langer duurt en de middelbare leeftijd langer duurt dus. Oftewel, als we de ouderdom uitstellen.

Daarnaast de voorwaarde dat je sociale leven in tact blijft. Je vrienden en kennissen moeten dus mee ouder worden. Een kennis van Gretha is 97, maar om haar heen vallen steeds meer mensen weg. Dat is moeilijk. “Dan zijn er steeds minder mensen met wie je een gedeelde historie of gedeelde beleving hebt (‘Weet je nog…’).” Generatiegenoten zijn dus van grote waarde.

“Als ik helder blijf en mijn contacten houdt…” zegt Lydia. “Maar liever niet. 100 ook niet. 90 ook niet.” Lydia wil gerespecteerd ouder worden. Als je ouder bent heb je immers behoorlijk wat levenservaring opgebouwd. Ze wil ook zeker niet afhankelijk raken.

Lydia ziet dat ouderen steeds meer zelf moeten doen. Het huis schoonmaken, glazen wassen, de herfstblaadjes van de stoep vegen… terwijl dat fysiek lang niet altijd gaat. Vanuit gemeenten is er geen geld meer om voldoende ondersteuning te bieden. Burgers moeten daarvoor hun eigen netwerk vragen. Of diensten inhuren…maar daar heeft lang niet iedereen het geld voor. Zo ontstaan situaties dat een zoon van 75 moet schoonmaken bij zijn vader van in de 90. Die afhankelijkheid van anderen wil Lydia niet. Als je zoveel ouder wordt wil je dus ook het geld hebben om diensten te kunnen inhuren.

Riet: “Het hangt ook af van de maatschappelijke context van de toekomst. Zou de maatschappij over zoveel jaren nog wel fijn zijn?” Nu constateert Riet veel ‘ikke-ikke-ikke-gedrag’. Misschien is dat over tachtig nog wel veel meer…

Riet is niet erg enthousiast over alle technologische hulpmiddelen die worden ingezet om mensen langer thuis te kunnen laten wonen. Een camera die zegt “opstaan! Koffie! Vergeet uw pillen niet! Past u op? …” Techniek in plaats van persoonlijk contact. Zo hoeft het niet. “Geen robot die mijn veters strikt.”

“Als je zoveel ouder wordt moet wel mee kunnen komen met de maatschappij,” zegt Riet. “Ik app met mijn kleinkinderen. Die ontwikkelingen moet je bij kunnen blijven om mee te kunnen blijven doen. Nu al geraken mensen buiten de maatschappij door electronica.”

Bij aantrekkelijk ouder worden hoort ook een aantrekkelijke woonomgeving. Beleidsmakers hadden volgens Riet eerder moeten inspelen op de woonbehoeften van ouderen. De geboortegolf van na de Tweede Wereldoorlog is al decennia bekend. Maar vandaag de dag zitten mensen alsnog opgesloten in een appartement zonder lift. Ideaal naast goede woningen is een mix van wonen en voorzieningen – in de buurt ook winkels, een gezondheidscentrum, etc. – en een mix van jong en oud. Ze wil ook kinderen op straat zien.

Naast bovengenoemde zaken vinden alle drie de dames sociale contacten van groot belang. En: sociale betrokkenheid. Oog hebben voor elkaar. Mondig blijven is ook volgens de dames een belangrijke zaak. De ouderen van nu zijn al mondiger dan de ouderen van vroeger. Zolang je mondig bent kun je en wensen en belangen behartigen. Zonder mondigheid kun je niet meekomen in de maatschappij.

 

Johan Kemker:

“Ik ben nu 77 jaar. Ouderdom komt met gebreken. Als die gebreken weg blijven en je gezond blijft, wil ik best ouder worden.”

 

 

 

 
 
 
 

Dick Tempelaar (74):

“Ik zou best 150 willen worden. Mijn schoonvader zei altijd: ik ben 50 jaar te vroeg geboren.” De 50 jaren die na zijn leven zouden volgen, had hij interessanter gevonden dan de eerste 50 jaar van zijn leven. Tijdens die eerste jaren was er nog geen telefoon. Geen radio. Geen tv. En de technologische ontwikkelingen nemen exponentieel toe. Nieuwsgierigheid naar de toekomst dus. Dat heeft Dick ook. Hoe wordt er straks gebouwd? In China worden nu al hele wijken geprint… Bestaan er straks nog schoenenwinkels? Of printen we onze eigen schoenen, precies op maat voor onze eigen voeten? Om maar enkele ontwikkelingen beet te pakken. “Maar,” zegt Dick, ”dan wel oud worden zoals ik nu ben.” Gezond… Kan alles doen… [Dick komt net terug van een prachtige reis door Bali]. Dat is ook afhankelijk van je eigen doen en laten. “Hoe meer je doet, hoe meer je aankunt.”

 

 

150 worden kan leuk zijn dus, mits in goede (geestelijke) gezondheid, zelfredzaam en met voldoende sociale contacten. Laten wij als vastgoedprofessionals de vertaalslag maken naar aantrekkelijke, verrassende, slimme en gezonde woonomgevingen waar mensen naar hartenlust sociaal betrokken en actief kunnen zijn.