Eind maart/begin april heeft Beyond Now een studiereis georganiseerd naar Japan. We hebben onze 21 deelnemers mee willen nemen door een Japan waar, net als bij ons, de vergrijzing hoogtij viert. Maar dan zonder rollators of scootmobiels. Zou het land zich, wellicht onbewust, meer op preventie richten dan wij doen is dan de vraag die opgeld doet. We zijn gestart met inleidingen van de NL ambassade en de Toyo University over de stand van zaken in de economie, samenleving en zorg. En vervolgens zijn we Tokio, Kanazawa, Kioto en de Blue Zone op Okinawa ingedoken. We hebben voorbeelden gezien van gezonde voeding, vormen van beweging (die we ook zelf hebben ervaren) en diverse manieren van community. En echte, bijna optimale, inclusie. Ook hebben we kunnen ervaren dat oog voor detail, in bv architectuur, de omgeving echt mooier maakt en dat met hout fraaie gebouwen te maken zijn. Vakmanschap is serieus van grote waarde.
Veel in de Japanse gebouwde omgeving is ook klein. Kleine huizen, kamertjes waar je als westerling nauwelijks in past, smalle straatjes. Dat roept de interessante vraag op wat we nou werkelijk nodig hebben in het leven. Is overnachten in een capsule hotel dan toch eigenlijk wel een aantrekkelijke optie? High touch is in een vergelijkbaar kader ook een term die onze gastheren en gastvrouwen bezigden. High touch in plaats van high tech. Qua zorg doen we het nog niet zo slecht in Nederland. Veel van wat we in Japan zien op dat vlak herkennen we, maar zelden of nooit als iets innovatiefs. Traditioneel en modern gaan prima hand in hand in Japan en respect en bescheidenheid zijn vaak mooi, maar soms ook wereldvreemd in Westerse ogen. Omzien naar elkaar en wederkerigheid. Leren van Japan kan op dat vlak erg goed.
0 reacties